Gustave Flaubert

Afbeelding

Gustave Flaubert is een Frans prozaschrijver en één van de hoofdfiguren van de realistische roman: Le roman, selon moi, doit être scientifique. Geboren op 12 december 1821 in Rouen, in het Hôtel-Dieu, waar zijn vader hoofdchirurg was, gestorven op 8 mei 1880 te Croisset (bij Rouen). Van 1832 tot 1840 studeerde hij in het Collège royal, en toonde hij een niet te verzadigen leeshonger (Cervantes, Shakespeare, Rabelais, Montaigne, Beaumarchais, Goethe, Chateaubriand, Byron, Victor Hugo, enz.). Hij studeerde rechten te Parijs, maar met weinig overtuiging, en gaf die studie op in oktober 1843, om zich aan de literatuur te wijden. Hij maakte reizen in Italië, in Bretagne en Normandië (met Maxime Du Camp), en in het Oosten. De tijd van zijn grote scheppingen begint na de dood van zijn vader, in 1845. Hij overleed plotseling.

Flaubert was in het begin nog geen volbloed realist; in zijn jeugd genoot de romantiek nog van haar volle prestige. Als een gewoon romanticus haatte hij le bourgeois en het burgerlijk alledaagse. Tegelijk toonde hij verering voor de kunst om de kunst, begrip dat hij aan Gautier ontleende. Hoewel hij tuk was op exactheid en onpersoonlijkheid (impassibilité), bleef hij zich bewust van die romantisch-realistische dualiteit.

Zijn productie is niet overvloedig, maar kwalitatief erg rijk. Men kan ze in twee groepen verdelen. Ten eerste die werken, welke zijn ingegeven door waarneming van de actualiteit: Madame Bovary (1857), L’Éducation sentimentale (1867), Un cœur simple (1877), Bouvard et Pécuchet (1881). En ten tweede de werken die het verleden in beeld willen brengen: Salammbô (1862), La Tentation de saint Antoine (1874), La Légende de saint Julien l’Hospitalier (1877) en Hérodiade (1877).

Madame Bovary luidde het realisme in. Het is een soort burgerlijke tragedie van de ontgoocheling, waarin Emma Bovary, de romaneske en sentimentele vrouw, ten onder gaat. Het is tevens een mijlpaal in de geschiedenis van de romantechniek, omdat de methode van Flaubert (een waargebeurd fait divers ligt aan de oorsprong van de roman), naast die van Balzac, lange tijd zal worden nagevolgd. Zijn historische romans steunen op een jarenlang zorgvuldig verzamelde documentatie en een lang verblijf op de plaats van de handeling. Beter nog dan het wat zware Salammbô geeft La Tentation de saint Antoine (driemaal herschreven – in 1849, 1856, 1872) de ware maat aan van Flauberts ongeëvenaard artistiek meesterschap: koele eruditie, verpakt in een prachtig georkestreerd proza.

Van de roman gaf Flaubert deze formule: hij is het eindresultaat van een reeks strenge biologische, psychologische en fysiologische experimenten en waarnemingen, waarvan het detail de lezer bespaard moet blijven; de romanschrijver moet een schoonheidservaring opwekken, die geworteld is in een bezielde werkelijkheid.

Vrij naar: bron

Gustave Flaubert – Pages